martusia1219

Niedzielny poranek, piekny ,choć tak szaro i ponuro na zewnątrz... Napisał do mnie na gg, pytał czemu się nie odzywam... Co u mnie... Jedyną odpowiedź jaką chciałam mu napisać to"Hej. Jak mam się odzywac jak ty zawsze jesteś niewidoczny... napiszę do Ciebie i jak zawsze Cie nie będzie..." I tak mu napisałam. Później juz napisałam, co robiłam wczoraj, i że u mnie wporządku. Tak pragnęłam, żeby do mnie napisał... Rozmowa w ogóle się nie kleiła(podobno źle spał). Nie mam pretensji bo przecież się odezwał. Ale to powoduje, że ja coraz bardziej się boję...czy można kogoś kochać znając go zaledwie 6 miesięcy  z czego widzieliśmy się dwa razy... Ale spędziliśmy ze soba 2 tygodnie wakacji... cudownych wakacji... Nic juz nie wiem...:(

Patrząc w przeszłość, a dokładniej na ostatnie 6 miesięcy mojego życia zauważyłam wiele zmian. Bardziej realnie patrze na świat, stałam sie jeszcze większą optymistką, mam marzenia, które są do spełnienia, jeżeli tylko się do tego przyłożę, jestem bardziej rozważna, odważna, pewna siebie. Nie jestem już tak łatwo wierna, powróciła mi chęć do życia. Do czegoś dąże. Mój stan "nicości " minął, nie robie żadnych scen, już jestem świadoma tego, że mogę wszystko. Boję się tylko jednego...tego, że jestem zakochana...

Czytajac wpisy z mojego bloga na onecie odnoszę wrażenie jakby pisała jej nie ta sama osoba, są chaotyczne, raz wesołe a zaraz smutne. Jak ludzie potrafia się zmienić przez tak krótki okres czasu. Teraz jestem bardziej uporządkowana, wiem czego chcę, nie zienia mi się tak często nastrój. Cieszę się z tego powodu poniewaz dojrzewam, ale nie umiera we mnie dziecko które pozwala mi wierzyć w cuda. W cuda które się spełniają...

Jestem oststnio bardzo optymistycznie nastawiona do życia. Podoba mi się to, poprostu przyjmuje to co daje mi los czasami daje mi to czego bardzo pargne, a czasami nie, wiadomo nie można mieć wszystkiego. A jednak w marzeniach czy tych sennych czy tych na jawie, mamy to czego chcemy. Im mnie realne marzenia tym bardziej chce zeby one sie spełniły. Któregoś dnia spełnią się one wszystkie jestem tego pewna :)

Czemu ludzie nie umieją cieszyć się z tego co daje im los? Czasami jest ciężko, ale w pewnych momentach jest przecież dobrze. A zastanówmy się nad tym, co by było gdyby na świecie, nie istaniało zło, smutek itp.? Było by wszystkim tak dobrze, że już nic by ich nie cieszyło. Lecz teraz, gdy jest nam źle i przyjdą chwile gdzie ukaże nam się z za tych cięzkich czarnych chmur smutku promuki szczęścia, jesteśmy szczęśliwi. Na tym polega życie, gdy je akceptujemy nie jest takie złe, uwierzcie mi, a naprawde nie będzie tak źłe.